Swimmer's Shoulder
شناگران به دلیل نیاز به حرکات مکرر و شدید شانه‌ها برای انجام انواع حرکات شنا، مستعد آسیب‌های شانه‌ای هستند. سندرم شانه شناگران، اصطلاحی است که به مجموعه‌ای از آسیب‌ها و مشکلات شانه اطلاق می‌شود که شامل سندرم گیرافتادگی، تاندونیت روتاتور کاف، آسیب‌های لابروم، ناپایداری ناشی از شلی لیگامانی یا عدم تعادل عضلانی، اختلالات عضلانی و نوروپاتی ناشی از گیر افتادن عصب می‌باشد.
عوامل ایجاد سندرم شانه شناگران (اتیولوژی)
سندرم شانه شناگران از علل و عوامل مختلفی ناشی می‌شود که می‌تواند عملکرد و توانایی شناگران را تحت تأثیر قرار دهد. در این بخش، به بررسی مهم‌ترین علل و عوامل بروز این سندرم پرداخته می‌شود:
حرکات تکراری و فشارهای زیاد
تمرینات طولانی و مکرر: شناگران برای رسیدن به سطح نخبگی، هر هفته بین 60,000 تا 80,000 متر شنا می‌کنند که معادل 30,000 حرکت برای هر بازو است. این حرکات مکرر باعث فشار مداوم بر روی عضلات و تاندون‌های شانه می‌شود و منجر به التهاب و آسیب‌های مزمن می‌گردد.
مسابقات پیاپی: شرکت در مسابقات متوالی بدون دوره‌های استراحت کافی، می‌تواند ریسک بروز سندرم شانه را افزایش دهد.
عوامل خطرساز اسکلتی-عضلانی
ضعف و استقامت عضلانی: قدرت و استقامت ناکافی عضلات اطراف شانه، به ویژه عضلات روتاتور کاف، می‌تواند به ناپایداری شانه و بروز آسیب‌ها منجر شود.
وضعیت نادرست شانه: وضعیت نادرست شانه‌ها در هنگام شنا می‌تواند فشار اضافی بر روی عضلات و تاندون‌ها وارد کند.
حس عمقی و ناپایداری گلنوهومرال: حس عمقی ضعیف و ناپایداری مفصل گلنوهومرال می‌تواند به بروز مشکلات شانه منجر شود.
دیسکینزیای اسکاپولا: حرکت ناهماهنگ استخوان اسکاپولا می‌تواند به فشار اضافی بر روی عضلات و تاندون‌های شانه منجر گردد.
عوامل روانی، تمرینی و سبک زندگی
بار تمرین و مسافت: افزایش ناگهانی یا زیاد در مسافت تمرینی می‌تواند به فشار اضافی بر روی شانه‌ها منجر شود.
تکنیک نامناسب: تکنیک نادرست شنا می‌تواند باعث بروز آسیب‌های شانه شود.
سال‌های تجربه و سطح رقابت: شناگران حرفه‌ای با سال‌های تجربه بالا و سطح رقابت بالا، بیشتر در معرض خطر بروز سندرم شانه قرار دارند.
کشش و تمرینات متقاطع: عدم انجام تمرینات کششی و تمرینات متقاطع مناسب می‌تواند به عدم تعادل عضلانی و بروز مشکلات شانه منجر شود.
عوامل آناتومیک و ساختاری
شلی لیگامانی و ناپایداری چند جهته: در مفصل شانه، جابجایی بیش از حد سر استخوان هومروس بر روی گلنوئید توسط تثبیت‌کننده‌های استاتیک (لیگامان‌ها و لابروم) و تثبیت‌کننده‌های دینامیک (عضلات روتاتور کاف) کنترل می‌شود. شلی لیگامانی می‌تواند به ناپایداری شانه و بروز آسیب‌ها منجر شود.
گیرافتادگی و التهاب تاندون‌ها: گیرافتادگی تاندون‌ها زیر قوس کوراکوآکرومیال و التهاب تاندون‌ها می‌تواند به بروز درد و ناراحتی در شانه‌ها منجر شود.
دیسکینزیای اسکاپولا و ناهنجاری‌های آناتومیک: ناهنجاری‌های آناتومیک مانند اس آکرومیال و دیسکینزیای اسکاپولا می‌توانند به بروز مشکلات شانه در شناگران منجر شوند.
شناگران باید به این عوامل توجه ویژه‌ای داشته باشند تا از بروز سندرم شانه شناگران پیشگیری کنند. در بخش بعدی، به پاتوفیزیولوژی این سندرم پرداخته خواهد شد.
پاتوفیزیولوژی سندرم شانه شناگران
شناگران در طول تمرینات و مسابقات خود با حرکات مکرر و شدید شانه‌ها مواجه هستند که این حرکات می‌توانند به آسیب‌های متعددی منجر شوند. پاتوفیزیولوژی سندرم شانه شناگران به مجموعه‌ای از مکانیزم‌ها و تغییرات بیومکانیکی اشاره دارد که در این بخش به بررسی آن‌ها می‌پردازیم.
حرکات شانه در شنا
فازهای حرکت شنا: حرکات شنا به دو فاز کششی و بازیابی تقسیم می‌شوند. در این حرکات، عضلات مختلفی مانند لاتیسیموس دورسی و پکتورالیس ماژور نقش مهمی در ایجاد نیروهای پیش‌ران دارند. همچنین، عضلات ساب‌اسکاپولاریس و سراتوس آنتریور نیز در اجرای حرکات آزاد (فری استایل) نقش اساسی دارند.
تعادل عضلانی: برای اجرای صحیح حرکات شنا، تعادل عضلانی بین عضلات شانه حیاتی است. عدم تعادل عضلانی می‌تواند به بروز درد و ناپایداری در شانه منجر شود.
خستگی عضلات و تاثیرات آن
خستگی عضلات ساب‌اسکاپولاریس و سراتوس آنتریور: این عضلات در طول فاز کششی حرکات شنا فعال هستند و خستگی آن‌ها می‌تواند به اختلال در کینماتیک شانه و بروز درد و گیرافتادگی ثانویه منجر شود.
جایگزینی فعالیت عضلات خسته: به عنوان مثال، خستگی عضله سراتوس آنتریور می‌تواند باعث فعالیت جبرانی عضلات رومبویید شده و به ناپایداری اسکاپولا منجر گردد. همینطور، خستگی عضله ساب‌اسکاپولاریس می‌تواند باعث فعالیت جبرانی عضله اینفراسپیناتوس شده و تعادل بیومکانیکی مفصل گلنوهومرال را مختل کند.
گیرافتادگی
گیرافتادگی ساب‌اکرومیال: در حرکات فلکسیون قدامی و چرخش داخلی (فاز بازیابی حرکت شنا)، گیرافتادگی تاندون‌های روتاتور کاف زیر قوس اکرومیال اتفاق می‌افتد.
گیرافتادگی داخل‌مفصلی: در حرکات فلکسیون قدامی، ادداکسیون و چرخش داخلی (فاز ورود دست به آب)، گیرافتادگی داخل‌مفصلی تاندون‌ها رخ می‌دهد که می‌تواند به درد و التهاب منجر شود.
دیسکینزیای اسکاپولا
حرکات ناهماهنگ اسکاپولا: زمانی که عضلات سراتوس آنتریور و ساب‌اسکاپولاریس خسته می‌شوند، فعالیت بی‌مخالف عضله پکتورالیس ماژور باعث فشار بر مفصل گلنوهومرال می‌شود که منجر به حرکات ناهماهنگ اسکاپولا و در نتیجه گیرافتادگی ثانویه و پارگی لابروم می‌شود.
گیر افتادن عصب سوپراسکاپولار: حرکات ناهماهنگ اسکاپولا می‌تواند به گیر افتادن عصب سوپراسکاپولار و در نتیجه درد و ناراحتی در شانه‌ها منجر شود.
تاثیرات روانی و سبک زندگی
افزایش ناگهانی بار تمرینی: افزایش ناگهانی یا زیاد در مسافت تمرینی بدون تطبیق صحیح عضلات و مفاصل با این بارها، می‌تواند به آسیب‌های شانه‌ای منجر شود.
تکنیک نادرست شنا: استفاده از تکنیک‌های نادرست در اجرای حرکات شنا می‌تواند به افزایش فشار بر شانه‌ها و بروز مشکلات مرتبط منجر گردد.
شناگران و مربیان آن‌ها باید به این عوامل توجه ویژه‌ای داشته باشند تا بتوانند از بروز و تشدید سندرم شانه شناگران پیشگیری کنند. در بخش بعدی، به روش‌های تشخیص این سندرم پرداخته خواهد شد.
تعداد دیدگاه : 0
دیدگاه خود را ارسال نمایید.